16 нчы көн. Хәсән Туфан.

ГАРМУН МОҢЫ   Яши гармун гасыр эчендә   (Шуңардан син гыйбрәт ал әле),—   Якынайта безнең араны;   Үткәннәрне сөйләп -бирә дә   Киләчәккә дәшә аннары.      Озын көйдән — күчә кыскага.   Әби эчке бүлмәсенә китә,   Тәрәзәгә килә кыз бала.      Кыз баланың исеме кем икән?   Зифа? Миңле? Бәлки — Сылудыр? -   Нигә шулай өзелеп тыңлый ул?      «Чишмә»еен дә әйтә, «Сарман»ны;   «Минзәлә»гә, «Арча»га туктый да,   «Әпипә»не сибә аннары.—      Моңлы көйдән күчә кыюга.   Зифа уйлый: «Миңа түгел бу,   Сылуга бу, кыю Сылуга!..»      Кыю көйдән күчә биюгә.   Сылу уйлый: «Миңа түгел бу,   Миңлегә бу, чая Миңлегә!»      Кайсында соң күңелең? Кайсында?   Синдә йөрәк ,шсе түгел ич,   Уятасың нигә барсын да?      Рәхмәт сиңа, гармун, мең рәхмәт.   Уйнаттың син, гармун, уйнаттың,-   Иоклап яткан сүлпән күңелне   Уяттың син, гармун, уяттың 1947

Тэглар: