#Әдәбимарафон #Әдәбимарафон2025 21 нче көн Язмыш сынавы (повесть) Зифа КАДЫРОВА

Рөстәм үзе¬не¬келәр¬не җәй¬ге ка¬ни¬кул¬га авыл¬га кай¬тарып куй¬ды. Гөл¬наз¬ның са¬ди¬гы да җәй¬ге ре¬монт¬ка ябыл¬ды. Әл¬фи¬я¬не боль¬ни¬ца¬дан чы¬гар¬ган¬чы Ил-дус кай¬тып китмә¬де, шун¬да идәндә йок¬лап, сак¬лап ят¬ты. Чы¬гар көн дә ки¬леп җит¬те, Рөстәм алыр¬га үзе кил¬де. Кич¬ке¬леккә генә кай¬тып җит¬теләр. Кап¬ка-дан кергәндә кар¬шы¬ла¬ры¬на Гөл¬наз йө¬ге¬реп чык¬ты. Рөстәм ап¬ты¬рап кит¬те. Ба¬ла йө¬ге¬реп ки¬леп әти¬сен ко¬чак¬лап ал¬ды. – Әти¬ем, әти¬ем! – дип чуп-чуп үп¬те. – Син мон¬да ниш¬ли¬сең, әни¬ең кая? – Те¬гендә, әйдә күрсәтәм, – дип са¬рай¬лар ягы¬на тарт¬ты. Җәй¬ге кар¬да¬да Гүзәл сы¬ер са¬ва, Әдилә кой¬ры¬гын¬нан то¬тып уты¬ра. Икәү кө-лешә-кө¬лешә сөйләшәләр. – Авыл¬да фер¬ма ачар¬га кирәк, ки¬лешә икән үзеңә сы¬ер са¬ву. Гүзәл кы¬за¬ры¬нып кит¬те дә боз¬ла¬рың¬ны эре¬тер¬лек итеп ел¬май¬ды. – Син көтү¬че бул¬саң, мин до¬яр¬ка бу¬лам. Өй эче гөрләп тор¬ды. Юл¬дан арып кайт¬кан Әл¬фия ятып тор¬ды. Гүзәл ак-рын гы¬на яны¬на ке¬реп утыр¬ды, берсүз¬сез генә ку¬лын¬нан сый¬па¬ды. – Хә¬лең ни¬чек, Әл¬фия апа? – ди¬де йом¬шак кы¬на. Әл¬фия ел¬ма¬еп ки¬ле¬не¬нең ар¬ка¬сын¬нан сөй¬де. – Ях¬шы, ба¬лам, ях¬шы иткән¬сең ки¬леп. Бар да ях¬шы бу¬лыр, кая, ка¬ра әле кү-земә. – Гүзәл ма¬тур зәңгәр күзлә¬рен күтә¬реп ка¬ра¬ды. – О-о, озак¬ла¬мый улы-быз ту¬а¬чак икән бит!Сөен¬дер¬дең¬ме соң әле әти¬сен? – Юк әле, әйтмә¬дем. – Ә ник бо¬лай моң¬су? – Ул ми¬не ярат¬мый, баш¬ка¬ны яра¬та. – Ул си¬не яра¬тыр¬га кур¬ка, си¬нең үзгәр¬үеңә ышан¬мый, син бит бик җи¬ңел ка-рый¬сың мәхәббәткә. Дө¬ре¬сен генә әйт, ан¬нан ба¬ла та¬ба¬сың килә¬ме? Ак баш-лы ма¬лай ту¬а¬чак, син шул ба¬ла¬ны яра¬тыр¬га әзер¬ме? – Мин әзер дә ул, тик аңа ни¬чек аң¬ла¬тыйм? Мин аны шун¬дый көн¬лим, шун-дый са¬гы¬нам, ә ул уты¬рып сөйлә¬шергә дә ва¬кыт тап¬мый.

Тэглар: