Язмыш сынавы
Сабира апа улының өстенә япты да сокланып елмайды, Таһир да әнисенә ягымлы итеп елмайды, аның күзләре тулы сорау иде, әнисенең кулыннан тотып, күзләренә карады. – Әни, мине монда көттеләр микән? – диде кызарып. – Ә-ә, Сәлим кызын әйтәсеңме? Көтте, улым, көтте. Бик әйбәт кыз, һәрвакыт исәнләшеп йөри. Аның чибәрлеген күрсәң, син киткәндә бала гына иде бит әле, ә хәзер танымассың да. – Көтте дисең инде алайса….15 бит
Сылтамалар:
59
0