"Бүген ярат мине"
Күңелең кешеләргә тартыла икән, димәк, яшәү дәрте сүнмәгән әле! Күңелендә инде бөреләнеп өлгергән яшисе килү, дөньяга чыгу теләгенә каршы килә алмады Шәүкәт – өч көннән, гитарасын күтәреп, тагын сәгать янына барып басты. Бу юлы кулъяулыгын җәеп тормады, гитарасын уйнарга көйләп-әзерләп бетергәч, башын артка ташлап, күзләрен йомып, берничә мизгелгә уйларына бирелде... Аннары, ябылган күз кабакларын да ачып тормыйча, сирәк кенә чиртү белән, «Зөлхиҗҗә» көен уйнап җибәрде. Ул бу көйне әбисеннән өйрәнде. Әле студент чагында ук, авылга кайткач, әбисенең шушы көйне көйләп йөрүен ишетеп калган иде. Шунда ук гитарасын алып, аны аккордларга сала башлаган иде. Ул җәйдә каникул көннәре татар халкының шушы изге ядкяренә багышланды. Бу көй белән бәйле бер тарих та булып алган иде. «Студентлар язы» дигән фестивальдә үз гитарасында шушы көйне уйнаган Шәүкәт янына бер карт кына абзый килде. Калтырануы бетми торган ябык кул бармаклары белән Шәүкәтнең гитарасын сыйпап алды да сөйли башлады: «Гитарада «Зөлхиҗҗә»не уйнаган кешене беренче күрәм. Гомерем буе халык көйләрен гитарада уйнауга каршы көрәшеп килдем. Менә бүген, сине тыңлагач, үземнең хаксыз икәнемне, гитарага каршы көрәшнең мәгънәсез икәнен аңладым. Әйдә соң, таныш булыйк: мин – консерватория профессоры Ярхәмбетов Таһир абзаң булам, ә сез кем инде, егет?»
69
0