"Каракош" Нәбирә Гыйматдинова
20 нче көн Егетнең кулы кесәсендә иде, йомарланган йодрыктан чалбар балагы бүлтәйде. «Тамызсаң инде моңа» диде ул, мыскыллап хихылдаган кызны күзе белән үтәли тишеп. Ярый, ачуы теленә күчте: — Сөрмиләр, ыржайма. Безнең нәселгә кемнең көче җитсен ди. — Шулайдыр шул, җитмидер. Ике йортыңнан да көл өеме өймәсләр иде. — Мин синең белән киңәш-табыш итәм, ә син һаман телең белән аркан ишәсең, кызый. Бергә яшисе бит безгә. Риза булмас, тагын тыртаер дип сагайган иде Рәхимҗан, юк, Бәрия бу хәбәргә шатланды да бугай әле. — И, җәһәннәм чите түгел лә. Бер үк һава, бер үк су.
66
0