Дәрҗия Аппакова «Кечкенә Бануның тарихы”
14 нче көн. Повесть. 42 нче бит. «... Бу елгы җәй авыр үтте! Безнең кечкенә көтүчеләребезгә карагыз! Алар кояшта кап-кара булып пештеләр, ябыктылар, битләре, куллары кәшәләнеп бетте, әтиләре хезмәтләре өчен алган акчага аларның өс-башларын рәтләде. Балалар, яңа киемнәрен кигәч, үзләрен зур һәм бик бәхетле итеп хис иттеләр. Җәен көтү көткәндә күргән кыенлыкларын оныттылар. Әтиләре беркөнне аларга: - Я, балалар, мәптүккә җыеныгыз. Җитәр, күп чаптыгыз, хәзер акылга өйрәнергә кирәк, - диде. Әтисе Габитне ияртеп муллага, әнисе Бануны ияртеп остабикәгә китте...»
164
0