Нәбирә Гыйматдинова «Онытмадым…»
7 нче көн. Повесть. 14 нче бит. «... Аның күптән әнә шул күңелдә асраган хатирәләрне икенче зат исеменнән кәгазьгә бушатасы килә иде. Әдәби әсәргә үк дәгъва кылмас ул, «язма» дип кенә аталыр, мөгаен. Ә каһарманы кем? Монда әллә ни баш ватасы юк: ул - Сарытаудагы ятим балалар йортында үскән Морзахан. Морзахан... Бу исем йөрәкне җылытып, яшәргә көч өсти, сындым-сыгылдым дигән чакта да, тураерга да ярдәм итә иде. «Дәфтәр»нең беренче битендә саран гына юллар: «Сугыш арты. Ачлы-туклы озын көннәр, озын төннәр...»
144
0