Каракош Нәбирә Г.
Ә кичкырын ул тиктомалдан шомланып өй тирәли әйләнде, кайсыдыр почмакта куркыныч сагалый сыман иде. Әнкәсенең җеннәре калды, ахры, алар күңелгә коткы салып бимазалый. Йокысы да йокы булмады: әллә ничә мәртәбә бастырылды. Өскә ябырылучы шайтан Һашия кыяфәтендә иде. Һашия аның җилкәсенә менеп атлана да тезләре белән муенны кыса, буа иде. «Көш-ш, үләксә карга», — дип, гәүдәсен кыймылдата Рәхимҗан, күзен ача һәм... чытырдатып кире йома. Саткыры, ир башыңнан бала йоннарың кабарыр: хатынның кулы юк, иңбашында ике канат... «Син идең, син, син, син...» дип каркылдаган тавыш колак пәрдәсен ерта
62
0