Аяз Гыйләҗев "Өч аршын җир".

- Курыкма,асарга да,таларга да җыенмыйм... Бер җилләнеп кайтасым гына килә! Мин дә синнән калмыйм,Мирвәли,- диде ул бераздан,нык итеп. - Кая барасың? - Синең белән.Ялгызым калырга куркам. - Күрше карчыгын чакыр. - Миңа син кирәк. - Ә менә миңа син генә аз!.. Миңа тагын нидер җитми... Сорашма, төпченмә. Нәрсә кирәген тагаен белсәм, үзем дә болай интегер идемме?.. Иртәгесен болдыр буенда, шома ак таш өстенә басып Шәмсегаян илереп-елап калды. Ул очып китәргә талпынган җәрәхәтле кош кебек, Мирвәлигә омтылып кат-кат инәлде: - Үкенеолек юлга чыгып,гаеп-кыек ясый күрмә берүк!.. Туган җиреңнән олы була алмассың! Сак йөр!.. Кыңгыр эш, кыңгыр эш...

Тэглар: